در گفت وگو با كاراموند مطرح شد؛
شکرخدا گودرزی به سراغ رستم و سهراب رفت
کاراموند: شکرخدا گودرزی درحال کار روی نمایشنامه رستم و سهراب از شاهنامه فردوسی برای تولید و اجرا امسال است.
شکرخدا گودرزی نمایشنامه نویس و کارگردان تئاتر که مدتی پیش نمایش «بیژن و منیژه» را روی صحنه برد، درباره ی تازه ترین فعالیت خود در زمینه تولید و اجرای اثری نمایشی به خبرنگار مهر اظهار داشت: درحال نگارش نمایشنامه «رستم و سهراب» هستم، تلاش می کنم که تجربه سالیان کارکردن روی شاهنامه را در نگارش این اثر استفاده کنم. در حالیکه ۶۳ سالگی را پشت سر گذاشته ام و از دروازه ۶۴ سالگی می گذرم با اطمینان می گویم نه فقط علاقه ام به شاهنامه روز به روز بیشتر و بیشتر شده بلکه به عمق و غنای شاهنامه بالاتر از پیش پی می برم. وی درباره ی اهمیت شاهنامه و ضرورت پرداختن به آن، خاطرنشان کرد: شاهنامه شناسنامه و سند فرهنگی ما ایرانی ها است. شاهنامه نه نامه شاهان بلکه خردنامه است و همه خاصیت ها و مولفه های فرهنگی این سرزمین را دارا است. فردوسی همچون پدیدارشناسی چیره دست همچون کی یر که گور یا ژان پل سارتر یا کامو و کافکا با اهمیت ترین ایده ها و نظریاتش را در قالب داستان بیان کرده است که همچون داستان های اثرگذار شاهنامه، ابر داستان «رستم و سهراب» است؛ داستانی پر از عشق، بزم و رزم که وقتی شاهنامه خوانان به سهراب کشون می رسیدند مردم چنان به هیجان آمده بودند که برای نکشتن سهراب پول یا پیشکش می پرداختند. داستانی که دارای خصوصیات و خاصیت های خاصی است، داستانی که با گذشت زمان کهنه نمی شود اما خصلت و خاصیت های انسانی را دقیق و درست بیان می کند. ازاین رو این داستان را دستمایه تازه ترین کارم قرار دادم، کاری که در ادامه مسیر نمایشنامه نویسی من به این منجر گردید که با مدد از روح بزرگ فردوسی روزهای پایانی نگارش این اثر بزرگ را سپری کنم. این هنرمند با سابقه تئاتر اضافه کرد: برای من که علاقه ام به این سرزمین از آثارم پیدا است و شاهنامه یک منبع عظیم و قابل اتکا است، درست است که دوره های تاریخی این سرزمین را خوانده ام اما شاهنامه برایم چیز دیگری است. شاید بتوانم این را بگویم آن چه سبب نیرو و حرکت من شده شخصیت بزرگ حکیم طوس است. بنابراین است که شاهنامه برای من حکم سند ملی این سرزمین را دارد و پشتوانه محکمی برای ادبیات و فرهنگ و هنر است و داستان «رستم و سهراب» یکی از عجیب ترین، تکان دهنده ترین، دراماتیک ترین و تاثیرگذارترین داستان های شاهنامه و جهان است، داستان پسرکشی که نمونه آن در ادبیات ایرلند داستان «کوهولین» است. «رستم و سهراب» یکی از داستان های تراژیک شاهنامه است، داستانی که برای طرفداران نظریه تقدیرگرایی یکی از ارجاعات بی بدیل به حساب می آید. امیدوارم بتوانم این اثر را هرچه سریعتر روی صحنه ببرم. گودرزی ضمن اشاره به این که همزمان تلاش می کند نمایشنامه خواجه نصیرالدین طوسی را که چندین سال پیش نوشته و پیش از انتشار کرونا به تالار وحدت پیشنهاد داده بود روی صحنه ببرد، تاکید کرد: روی صحنه بردن چنین آثاری یا اسپانسر بسیار فرهنگی و پشتوانه محکمی که دغدغه فرهنگ و هنر داشته باشد، لازم دارد یا دولت باید حامی و پشتوانه تولید چنین آثاری قرار بگیرد که متاسفانه دولت از حمایت تولید متون ملی فرسنگ ها فاصله گرفته است. وی در بخش پایانی سخنان خود خاطرنشان کرد: من در تولید آثارم همیشه کمترین حمایت را در روزگاری که تعدادی از همکارانم بیشترین حمایت ها را از دولت می گرفتند، گرفته ام. بطورمثال من در سال ۹۶ بعد از سال ها تلاش توانستم نمایش «سهروردی» را روی صحنه ببرم و ۱۰۰ میلیون حمایت بگیرم و این درست زمانی بود که برخی همکارانم حمایت های۳۵۰ یا ۵۰۰ و حتی ۸۰۰ میلیونی دریافت کرده بودند. من در بیشتر کارهایم بیشترین دغدغه تئاتر ملی و استفاده از متون کهن را داشته ام اما همیشه با کمترین حمایت رو به رو بوده ام. این حمایت اندک یا بی حمایتی هیچ گاه مرا از ادامه راه و استفاده از بهترین بازیگران تئاتر در فشار قرار نداده است. تلاش می کنم تا وقتی که حافظه ام یاری می دهد و قلمم می نویسد و توان هدایت بازیگران را دارم در راه سربلندی، شکوفایی و خوشبختی مردم سرزمین با آرمان صلح و همزیستی مسالمت آمیز دست از خلاقیت و خلق آثار نمایشی برندارم.
منبع: كاراموند
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب