خود زنی سرباز بعثی در جمع اسرای ایرانی
«در بین جمع سربازان عراقی کسی را که به طرفم تیراندازی کرده بود شناختم و زیرنظر داشتم، می خواستم به نحوی کینه خویش را بر سر او خالی کنم.»
به گزارش کاراموند به نقل از ایسنا، سید جلال الدین علیزاده طباطبایی از آزادگان اردوگاه موصل روایت می کند: اول مرداد ۱۳۶۷ بوی باروت فضای جبهه غروب را آکنده کرده بود. احتمال حمله شیمیایی بعثی ها وجود داشت؛ به همین خاطر، بچه ها ماسک ها و لباس های ضدشیمیایی را به تن کرده بودند که ناگهان دیدیم تانکی به سرعت به طرف عقب جبهه در حال حرکت است. دست بلند کردیم که ما را هم با خود ببرد، وقتی رد شد، کلاه خودهای مشکی آنها از نفوذ عراقی ها در پشت منطقه عملیاتی حکایت می کرد.
بلافاصله فرمانده گردان را در جریان گذاشتیم و به اتفاق ایشان و یک گروه ۱۳ نفری به سمت رودخانه رفتیم؛ اما در حین حرکت، درگیری شروع شد. یکی از عراقی ها به طرفم تیراندازی کرد و گلوله ای در کتف چپم نشست. به همراه فرمانده گردان و دیگران توسط یک کابل برق از یک طرف رودخانه به طرف دیگر رفتیم. در آنجا دیگر کاملاً به محاصره درآمدیم. گلوله هایمان تمام شده بود و راه دیگری باقی نمانده بود و از اینجا وارد دنیای اسارت شدیم. دنیایی که از جانب دشمن پر از شقاوت و بی رحمی بود.
در نخستین لحظات اسارت دست ها و چشم های همه را بستند ولی چون من زخمی بودم از بستن دست ها و چشم هایم خودداری کردند. در میان جمع سربازان عراقی کسی را که به طرفم تیراندازی کرده بود شناختم و زیرنظر داشتم. می خواستم به نحوی کینه خویش را بر سر او خالی کنم.
یک کامیون «آیفا» آمد و ۳۰ نفر را که من هم جز آنان بودم سوار کرد. هر آیفا دو نگهبان داشت. کسی هم که به من تیراندازی کرده بود در آیفای ما سوار شد. وقتی به حوالی منطقه عراقی ها رسیدیم، آن دو نگهبان روی درب عقب آیفا ایستادند و آغاز به شادمانی و تیراندازی هوایی کردند. در همین هنگام به یک سربالایی تند رسیدیم. نگهبان عراقی که مرا زخمی کرده بود، دستش از آیفا رها گردید و تا آمد ستون آیفا را بگیرد ناگهان دست دیگرش با اسلحه آمد زیر چانه اش و سه تیر به مغزش برخورد کرد و هلاک شد.
منبع: كاراموند
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب