واكنش صنف كارفرما سینما نسبت به حواشی شبكه نمایش خانگی
به گزارش كاراموند «اتحادیه صنف تهیه كنندگان سینمای ایران» كه به تازگی به صورت جمع واحدی از تهیه كنده های سینما اعلام موجودیت كرده است، در ارتباط با بحث هایی كه پیرامون شبكه نمایش خانگی مطرح است، بر پیگیری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و انجام وظایف قانونی خود در حراست از استقلال و امنیت شغلی تولیدكنندگان آثار تاكید نمود.
به گزارش کاراموند به نقل از ایسنا، این تشکل به دنبال اعلام نظر و موضع برخی دیگر از اصناف سینمایی درباره آنچه این روزها در مبحث شبکه نمایش خانگی و نظارت صدا و سیما بر این حوزه که در اختیار وزارت فرهنگ وارشاد اسلامی است می گذرذ اطلاعیه ای را منتشر نمود.
این اتحادیه در بیانیه خود با عنوان «برداشت اشتباه و تعمدی صدا و سیما از "فراگیری"» بیان کرده است:
«جدل های رسانه ای و صدور انواع بیانیه های فردی و صنفی در اعتراض به انتقال اختیارات مربوط به صدور مجوز نمایش خانگی، از وزارت ارشاد به صداوسیما که این روزها شاهد آن هستیم، از سه منظر قابل تحلیل و بررسی و پیشبینی عواقب آن در آینده های نزدیک و دور است.
الف) منظر حقوقی-قانونی:
ظاهرا آنچه که سازمان "صدا و سیما" به استناد آن، مدعی صلاحیتی تمام عیار جهت صدور مجوز برای آثار سمعی و بصری در بخش خصوصی شده، تفسیر به رأی از سه مورد زیر است:
اول، نظریه شورای نگهبان در تاریخ ۱۳۷۹/۰۷/۱۰ ذیل اصول ۴۴ و ۱۷۵ قانون اساسی؛
دوم، ابلاغیه مقام معظم رهبری خطاب به رئیس جمهور در تاریخ ۱۳۹۴/۰۶/۲۲ که به باعث آن مسئولیت صدور مجوز و تنظیم مقررات صوت و تصویر فراگیر در فضای مجازی و نظارت بر آن -انحصارا- برعهده سازمان صدا و سیما قرار گرفته؛
و سوم، استناد به بخشنامه مورخ ۱۳۹۸/۱۰/۲۸ رئیس قوه قضاییه به مراجع قضایی سراسر کشور که طی آن اعلام شده با توجه به نظریه تفسیری شورای نگهبان و ابلاغیه مقام معظم رهبری، ضروریست مراجع قضایی و ستادی قوه قضاییه، هرگونه استعلام درباره صوت و تصویر فراگیر در فضای مجازی از حیث فعالیت و مقررات را از سازمان صدا و سیمای جمهوری اسلامی به عمل آورند.
و بدین ترتیب سازمان مذکور هرگونه فعالیت در این حوزه را بدون مجوز خود، غیرمجاز می شمارد.
منطقا با استناد به بخشنامه فوق الذکر، چه در ابلاغیه مقام معظم رهبری و چه در بخشنامه رئیس قوه قضاییه، مسئولیت صدور مجوز و تنظیم مقررات و نظارت بر فرآیند صوت و تصویر در فضای مجازی، توسط صدا و سیما، تنها در صورتی جایگاه حقوقی و قانونی دارد که صوت و تصویر عرضه شده در قالبی فراگیر تعریف و محقق شود. اما صدا و سیما، عامدانه، با حذف واژه فراگیر از عبارت "صوت و تصویر" - که محدوده مسئولیتش را مشخص می کند- می کوشد تا دامنه سلطه انحصاری خود بر فضای رسانه ای را گسترش داده و به عبارتی دیگر حاکم مطلق و بلامنازع این فضا هم باشد.
اما چرا سازمان صدا و سیما از بیان واژه فراگیر طفره می رود؟
در حکم تشکیل "شورایعالی فضای مجازی" توسط مقام معظم رهبری، مورخ ۱۳۹۰/۱۲/۱۷ جایگاه این "شورایعالی" - به عنوان کانونی متمرکز - با تبیین نقش سیاستگزاری، تصمیم گیری، هماهنگ کنندگی و همینطور تشریح وظایف آن، تصریح شده است.
در بررسی طرح "اداره نظارت بر صدا و سیما" در کمیسیون فرهنگی مجلس شورای اسلامی در سال ۹۷ هم بعد از بحث های مفصل، نهایتاً کمیسیون فرهنگی مجلس، طی نامه شماره ۱۹۰۰۰/ ک ف مورخ ۸/۳/۱۳۹۷، تعریف "صوت و تصویر فراگیر" را از شورای عالی فضای مجازی استعلام کرد که دبیر شورا و رئیس مرکز ملی فضای مجازی، طی نامه شماره ۱۰۱۰۳۲/۹۷ مورخ ۹/۳/۱۳۹۷ تعریف ذیل را به عنوان پاسخ، ارائه و اعلام کردند:
«توزیع گسترده، یا ایجاد قابلیت توزیع گسترده محتواهای صوتی و تصویری، درصورتی که هر چهار شرط زیر را داشته باشد، صوت و تصویر فراگیر خواهد بود:
۱ - به صورت یکسویه و برای مخاطب عام باشد؛
۲ - الزامی به شناسایی کاربر مخاطب نباشد؛
۳ - بیشتر از ۵۰۰۰ کاربر مخاطب همزمان داشته باشد؛
۴ - محتوای توزیع شده، زنده بوده یا کنداکتور و جدول پخش زمانی داشته باشد.»
لذا بر مبنای تعریف شورای عالی مذکور، به عنوان نهادی قانونی و مسئول و هم شیوه کنونی توزیع فیلم و سریال در شبکه نمایش خانگی، به طور قطع می توان اعلام نمود که هیچ گاه، توزیع و نمایش فیلم و سریال در فضای مجازی، مشمول همزمانی در احراز چهار شرط فوق نبوده و در نتیجه استیلای صدا و سیما بر آن توجیه قانونی ندارد.
ب) منظر فرهنگی:
اگر بنا باشد تمام شریان های مربوط به تولید آثار صوتی- تصویری، تحت سلطه و مدیریت یک سلیقه و یک اندیشه قرار گیرد، شرایطی بر فضای فرهنگی کشور حاکم خواهد شد که حاصل آنرا هم اکنون هم به همت سازمان صدا و سیما شاهدیم.
حال کدام عقل سلیمی می پذیرد سازمانی که با بیشتر از یکصد شبکه رادیویی و حدود پنجاه شبکه تلویزیونی، که از عنوانِ "فراگیری"، تنها به وجوه فنی آن دست پیدا کرده و نتیجه اقداماتش نه مایه رضایت مسؤلان نظام بوده نه مخاطبان، و نه همدلی هنرمندان و فیلمسازان را با خود برانگیخته و نه محبوبیتی برای عواملش نزد ملت بوجود آورده و پیوسته با استفاده از روش غیرهوشمندانه و تک صدایی خود، در نخبه و عوام نارضایتی ایجاد کرده، جرات کند برای عهده دار شدن چنین مسئولیتی هم مدعی شود؟!
در جهان آگاه و بی مرز کنونی، نمی توان فرهنگ را با بخشنامه و تحمیل و انحصار، در جامعه ساری و جاری کرد و بالندگی فرهنگی، تنها در شرایطی رُخ می دهد که تولیدکنندگان آثار فرهنگی- هنری در فضایی سالم، و رقابتی سنجیده تنفس و فعالیت کنند؛ و یقینا بی اعتنایی به مطالبات حقه و نگرانی های منطقی آنها و همینطور ادامه سیاستِ حذف رقبا، پاسخ درستی برای پرسش های ملی، صنفی و فرهنگی نیست.
ج) منظر اقتصادی:
یکی از تبعات انتشار کرونا در کشور، شناسایی فعالیتهای صدمه پذیر در جامعه شهری بوده است.
وضعیت کنونی تولید، توزیع، تبلیغ و نمایش در عرصه کارهای فرهنگی-هنری، بویژه سینما و سایر آثار صوتی تصویری- نشان داده است که حداقل تا یکی دو سال آینده، چرخ های این هنر - صنعت به راحتی نخواهد چرخید و رفتن به سالن های سینما جهت تماشای فیلم، رونق لازم را پیدا نخواهد کرد؛ در نتیجه سرمایه گذاری در تولید و نمایش و تبلیغات، الزامات و تدابیر متفاوتی با گذشته خواهد طلبید. (شاید اگر صدا وسیما در اطلاع رسانی به موقع درباره ضرورت پشتیبانی از تولیدات سینمایی، واقع بینانه تر و مسئولانه تر عمل می کرد، عمق و ابعاد این صدمه کمتر می شد؛ اما همه دیدیم که سال ها چنین نشد و ظاهرا سال های دیگری هم چنین نخواهد شد.)
اکنون سبب حیرت و تاسف است که در چنین شرایط نگران کننده ای، تنها امکان تنفس این صنعت، که با تشخیص هوشمندانه بخش خصوصی از وضعیت کنونی مردم و استقبال آنها از تولیدات نمایش خانگی ایجاد شده، به جای حمایت، مورد طمع سازمان صدا و سیما قرار گرفته است!
چندهزار عوامل هنری، تکنیکی، تولیدی و پشتیبانی بیکار و کم کار در بخش خصوصی سینما، که در شرایط فعلی از این رکود و ادامه آن رنج می برند، تنها امیدشان به رونق نسبی تولید و فراهم شدن فضای اشتغال در همین آثار نمایش خانگی است که فعلا صدا و سیما غیرمنصفانه و با کارنامه ای مخدوش و مشکوک از رفتارهای مالی با پروژه هایی که تابحال خود تولید کرده، بر آن هم چنگ انداخته است.
اتحادیه صنف تهیه کنندگان سینمای ایران، به عنوان صنفی مسئول و کارفرما، با بیان نگرانی از عواقب هنری و فرهنگی محتمل، احساس مسئولیت در قبال اشتغال و معیشت عوامل فیلمسازی و همینطور با استناد به موارد حقوقی فوق، توقع جدی دارد که راه مداخله سازمان صداوسیما به این بخش، هرچه سریعتر مسدود شده و سازمان مذکور به جای گسترش حیطه انحصارش، به ارتقا کیفیت آثار و اصلاح رفتارهای مالی اش با پروژه های خود بپردازد؛ و تحمل کند که جریان تولید آثار فرهنگی-هنری-تفریحی هم در بخش خصوصی، با سلیقه ای متفاوت، به تداوم فعالیت و اصلاح کوتاهی هایی که تابحال داشته، مشغول باشد.
در آخر از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی هم انتظار داریم حالا که شخصیت های حقیقی و حقوقی سینما در دفاع از حقوق خود و همکاران شان و مخالفت با چنین اتفاقی به میدان آمده اند، وظایف قانونی خود در حراست از استقلال و امنیت شغلی تولید کنندگان آثار را با همت و جدیت بیشتری پیگیری کند.
اتحادیه صنف تهیه کنندگان سینمای ایران»
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب