در گزارش كاراموند مطرح شد؛
برخورد صفر و صدی مخاطبان با بودن
مرتضی جلیلی دوست کارگردان نمایش بودن ضمن اشاره به بازخورد صفر و صدی مخاطبان عنوان نمود در این اجرا سعی شده ذهن تماشاگران از ساده سازی عناصر و احساسات فاصله بگیرد.
مرتضی جلیلی دوست کارگردان نمایش «بودن» که این روزها در سالن ناظرزاده کرمانی تماشاخانه ایرانشهر روی صحنه است درباره بازخورد مخاطبان و استقبال از این اثر نمایشی به خبرنگار مهر اظهار داشت: خوشبختانه از استقبال مخاطبان راضی هستم و هر چه اجرا جلوتر می رود به تعداد تماشاگران نمایش اضافه می شود. نکته جالب توجه در اجرای «بودن» برخلاف نمایش قبلی ام «دریم لند» بازخوردهای متفاوتی است که از کار گرفتیم چون بازخوردهای متوسط کمتر از سوی تماشاگران وجود دارد و معمولا با بازخوردهای صفر و صدی مواجه هستیم و تماشاگران یا با کار ارتباط می گیرند و آنرا دوست دارند یا از نمایش خوششان نمی آید.
وی افزود: دلیل این نوع بازخورد هم این است که نمایش زیاد شکل کلاسیک و داستانگو ندارد و کلاژی است از ۴ داستان در فرم های مختلف که کنار یکدیگر قرار گرفته اند و فضاسازی نمایش هم از آرکائیک و مونولوگ و شعرخوانی گرفته تا رپ و فیزیکال و بحر طویل را شامل می شود و مدام درحال شکل عوض کردن است. در واقع در نمایش «بودن» ۴ داستان در یک کانسپت مشترک به نام «بودن» به معنای وجود داشتن و در لحظه زندگی کردن با لایه ای از شرایط «سیزیف وار» در کنار هم قرار گرفته اند. از سوی دیگر جنس علاقه و نیاز تماشاگران تماشاخانه ایرانشهر با مکانی مانند تالار مولوی متفاوت می باشد و حتی تماشاگران سالن ناظرزاده کرمانی و سمندریان هم با یکدیگر فرق دارند. نمایش ما هم درحال به چالش کشیدن مخاطبان است چون در اصل این نمایش مناسب اجرا در یک بلک باکس بود و خود ما برای دیدن بازخورد مخاطبان و رسیدن به نتیجه ایده آلی که از اجرای نمایش مد نظر داشتیم تصمیم گرفتیم کار را در یک سالن قاب عکسی به صحنه ببریم و دست به یک ساختارشکنی بزنیم.
جلیلی دوست خاطرنشان کرد: مردم جامعه عادت به ساده سازی همه مسائل دارند که همین مثال ریشه در فرهنگ ما دارد ازاین رو ما یا شادی را به رسمیت می شناسیم یا غم را. این اتفاق در شکل های نمایشی تاریخ تئاتر ایران هم وجود دارد به این شکل که یا تعزیه را می شناسیم که مردم با آن گریه می کنند یا نمایش های شادی آور را داریم که مردم با آن می خندند بدین سان انگار همه چیز ساده شده است. در دنیای نمایش هم داستان یکی از ابزارهای ساده سازی است اما قصد ما این بود که در نمایش «بودن» خلاف این جریان حرکت نماییم. بخشی از اتفاقی هم که در نمایش می افتد بر پایه ابهام بنا شده است و تلاش ما هم این بود که مخاطبان این ابهام را تجربه کنند. مسئله این است که حس مبهم بودن با حس شادمانی یا غم متفاوت است و ما هم قصد داشتیم این مورد را در مخاطبمان نهادینه نماییم.
وی در انتها صحبت هایش درباره ایده شکل گیری نمایش توضیح داد: ابتدا ایده این نمایش به ذهن صبا نجاتی یکی از نویسندگان کار که از بازیگران نمایش هم است، رسید. پس از تکمیل ایده من آنرا مطالعه کردم و به نظرم خیلی جالب آمد و تصمیم گرفتم آنرا به صحنه ببرم. ما به دنبال اجرایی که با استقبال مخاطبان روبرو شود نبودیم یا اصلاً موفقیت یا شکست کار برایمان مهم نبود بلکه به دنبال این بودیم که یک تجربه متفاوت را رقم بزنیم که فکر می کنم موفق هم شدیم.
در خلاصه داستان نمایش آمده است: «بازیگر جز یک عکس، چیز دیگری از آن چه بوده است باقی نخواهد گذاشت. حرکاتش، سکوت هایش و چگونگی عشقش به ما نخواهد رسید. شناخته نشدن او بازی نکردن است و بازی نکردن صد مرتبه مردن است با همه موجوداتی که او به وجود آورده و یا جان و توان داده است. آن چه مهم می باشد تحرک ابدی است نه زندگانی جاودان. باید سیزیف را خوشبخت انگاشت. آلبر کامو.»
نمایش «بودن» تا ۲۳ اردیبهشت ماه ساعت ۱۸: ۱۵ در سالن ناظرزاده کرمانی تماشاخانه ایرانشهر روی صحنه است.
منبع: كاراموند
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب